To act like a king, you must believe you are one.

There’s something called the Barnum Effect.
It’s when we hear things like “You have a big heart” or “You’re meant for something great” We believe them, even if they’re just vague words.

But maybe… that belief is where it all begins.

They say in theatre, “To act like a king, you must believe you are one.”

It’s not just about wearing a crown or standing tall. It’s about what you feel inside.

If you believe you are worthy, strong, and brave, the world will start to see it too.

Because the moment you start to believe in the good inside you,
you begin to live it,
you breathe it,
you become it.

And that’s how confidence is born. It's not by magic, but from the power of your own thoughts.

So don’t wait for someone else to call you special.
Tell yourself first.
Stand tall.
Walk proud.
Speak with heart.

To act like a king, you must believe you are one.
And when you do that the world will believe it too.

Review of “From Fanboys to Soldiers: The Politics of Following Without Thought” by Sivabalan Elangovan

Some articles come and go, but a few make us pause, reflect, and rethink the society we live in. Recently, I read one such piece that deserves to be shared and discussed.

When Fandom Replaces Responsibility: Reflections on The Wire’s Piece

I recently came across Sivabalan Elangovan’s article “From Fanboys to Soldiers: The Politics of Following Without Thought” published in The Wire, and I must say it is one of the most striking and thought-provoking pieces I have read in a long time. The writing style itself is marvellous—the introduction felt like the opening of a grand film, setting the tone with the flair of a star’s arrival.

One line that stayed with me was this: “No one cared if someone collapsed from heat or hunger, no one stopped to help.” This is not just an observation; it is a haunting question. Where is our humanity and empathy? If such indifference exists at mass gatherings, what happens when such individuals are entrusted with real power?

The article also forces us to re-examine the legacy of the self-respect and social justice movements. These were once powerful engines of transformation. Why do they seem weakened and ineffective today? What has been lost?

The author quotes: “Healthy adolescent growth requires three stages, self-awareness, identity formation and social responsibility.” Reading this, I could not help but wonder—which stage is missing in today’s generation? Perhaps parenting has failed to instill empathy, accountability, and critical thought with the same intensity as before.

Another compelling insight was about aggression. Too often, aggression is glorified as strength, when in fact, it is the killer of democracy, of independence, and of others’ rights. Aggression silences dialogue, weakens responsibility, and breeds intolerance. The question is: how do we reclaim a culture of thoughtfulness in an age dominated by spectacle and blind following?

The problem, as the article highlights, is not simply about Vijay or his fan base. Rather, they serve as an example of a larger social and political trend. That layered approach makes this piece powerful, and I rarely forward articles—but this one I personally shared with twenty people, individually, because it deserves such attention.

A suggestion I would add is for the author to write a follow-up comparing the DMK’s “whistle boys” during its formative years with today’s Vijay fan clubs. Such a comparison would not only be fascinating but also deeply illuminating in understanding how mobilization and fandom have shifted over time.

In sum, this article is more than journalism. It is a mirror held up to society—one that compels us to pause, reflect, and ask difficult but necessary questions. Kudos to Sivabalan Elangovan for writing with such clarity, courage, and impact.

Coolie - Review

Unusually for a Rajinikanth film, the emotional anchor is Preethi. 

Shurthi Hassan’s Preethi grounds the spectacle in human vulnerability. The film asks us to see events through her eyes. She is fragile, terrified, yet resilient.  

Rajinikanth balances stillness and eruption with calm presence with sudden bursts of action. Deva becomes both mentor and shield, but crucially, he doesn’t overshadow Preethi. Instead, he amplifies her significance, her fear, her survival, her very existence. 

Rajasekhar, played by Sathyaraj, was coerced into adapting his electric chair invention (originally for animal remains) to dispose of human victims is a chilling insight into the criminal underworld . 

Deva’s late reveals that he is part of a broader fight against a global trafficking network. He repositions the film from a personal vendetta to a collective struggle against systemic evil. His interventions are not just about saving Preethi, but about dismantling the machinery of exploitation represented by the chair, the trafficking ring, and the betrayal by those in power (like Dayal).

Shruti Haasan’s Preethi is a welcome departure from the trope of the invincible female hero. She’s grounded, vulnerable, and overall, refreshingly human. When the villain looms large and especially in her terror and body language of Preethi’s reactions are subtle. Her trembling hands, widened eyes, and hesitant steps speak volumes. There’s no manufactured “strength”; instead, we see a realistically fearful woman pushed into circumstances far beyond her control and it works. 

Watching the film through Preethi’s vantage point is akin to being led by a surrogate audience figure someone bewildered, scared, and suddenly responsible for her surviving family. It’s through her that we understand the macabre utility of the electric chair, originally invented by her father Rajasekhar.  

Nagarjuna’s portrayal of Simon delivers a quiet menace. His heart trafficking operations contextualize the gruesome evolution of the chair, and indirectly, Preethi’s own peril. 

Soubin Shahir’s Dayal erodes the line between protector and predator, revealing why Preethi becomes central after her father’s murder. 

Her knowledge of the chair, intended as a remnant of her late father’s work, becomes a bargaining chip in a danger she neither asked for nor understands. This juxtaposition, the innocuous girl versus the criminal underbelly is where Preethi’s character shines. 

Preethi’s realism makes her relatable; we feel her fear and her measured resolve. 
Shruti Haasan’s nuanced performance the small glances, hesitant motions communicates more than dialogue. 

Viewing the story from Preethi’s point of view ensures that the audience doesn’t detach from the escalating stakes. 

Yes, it’s ultimately, a Shruti Haasan film. 

 

The Mirror of Self-Change: Why True Transformation Begins Within

Have you ever stood in front of a mirror, dissatisfied with what you see, and tried to adjust your reflection? You might tilt the glass, shift the lighting, or even wipe its surface, hoping for a different image. But no matter how much you manipulate the mirror, the reflection remains unchanged—because it is merely a reflection. The truth is, you cannot alter what stares back at you without changing the source of that image: yourself. This metaphor extends far beyond the physical realm. In life, we often focus on reshaping external circumstances—our appearance, relationships, or status—only to find that true, lasting change remains elusive. The mirror teaches us a profound lesson: transformation begins within. 

The Illusion of Changing the Reflection 

Human beings are masters of illusion. We buy new clothes to feel confident, chase promotions to find fulfillment, or seek validation to quiet insecurity. These efforts are akin to polishing a mirror’s edges while ignoring the person standing before it. Consider someone who believes wealth will erase their loneliness. They may accumulate riches, yet the void persists. Why? Because external fixes address symptoms, not root causes. A mirror reflects light; it does not generate it. Similarly, material success, praise, or aesthetic changes reflect fragments of our lives but cannot redefine our core. 

Psychologists call this the “self-perception theory”—we often derive our self-concept from external actions. But when those actions are disconnected from internal growth, the result is dissonance. You might look successful on social media but feel unfulfilled. The reflection lies; the self knows the truth. 

The Reality of Internal Transformation 

The mirror’s unflinching honesty is its gift. It shows us not only wrinkles and imperfections but the essence of who we are—the exhaustion in our eyes, the tension in our posture, the authenticity of our smile. To alter the reflection, we must tend to what it captures: our mindset, habits, and beliefs. 

Imagine a person who yearns for healthier relationships. They could blame others (“If only they changed…”), or they could turn inward. By examining their own communication patterns, boundaries, or insecurities, they address the source. This is the work of introspection—clearing emotional clutter, challenging limiting beliefs, and nurturing self-awareness. Like a gardener tending to roots rather than pruning leaves, internal growth cultivates sustainable change. 

Carl Jung once wrote, “Who looks outside, dreams; who looks inside, awakes.” Transformation is not about becoming someone new but aligning your outer life with your inner truth. A mirror cannot project confidence if you feel like an imposter. It cannot reflect joy if you harbor resentment. The reflection is a teacher, urging you to confront what needs healing. 

Steps to Change the Source 

1. Self-Reflection: Regularly ask, What does my current “reflection” reveal about my inner state? Journaling or meditation can unveil patterns. 

2. Identify Core Beliefs: Recognize unconscious narratives like “I’m not enough” or “I must please others.” Challenge their validity. 

3. Set Intentions: Define values (e.g., authenticity, compassion) and let them guide decisions. 

4. Act Consistently: Small, daily choices—like setting boundaries or practicing gratitude—reinforce new self-perceptions. 

5. Embrace Patience: Growth is iterative. Trust the process. 

Conclusion: The Power of Looking Inward 

The mirror’s lesson is clear: lasting change requires courage to face ourselves. It’s easier to blame the world than to confront our shadows. Yet, when we shift our energy from manipulating reflections to nurturing our essence, something extraordinary happens. The mirror begins to reflect a lighter, truer version of who we’ve always been—and who we’re becoming. 

As Rumi wrote, “The wound is the place where the light enters you.” Embrace the journey inward. For when you change, your world—and its reflections—cannot help but follow.

தங்க ஜெயராமன் எழுதிய காவிரி வெறும் நீரல்ல

 

வெளியீடு : க்ரியா, புதிய எண் 2, பழைய எண் 25, முதல் தளம், 17ஆவது கிழக்குத் தெரு,

காமராஜர் நகர், திருவான்மியூர், சென்னை - 600 041. கைபேசி: +91-72999-05950 மின்னஞ்சல்: crea@crea.in creapublishers@gmail.com

பக்கங்கள் : 96

விலை ரூ 160

ஒவ்வொன்றையும் நாம் ஒரு‍ கோணத்திலிருந்து‍ இருந்தது‍ மட்டுமே பார்த்து‍ முழுமையை பார்க்கத் தவறிவிடுகிறோம். இது‍ ஐந்து‍ பார்வை திறன் இல்லாதவர்கள் யானையை உணர்ந்த விதமாக மட்டுமே இருந்து‍ விடுகிறது. இப் புத்தகத்தின் கட்டுரைகள் ஒரு‍ கோணத்திலிருந்து‍ பார்க்கப்பட்டு‍ முழுமையையும் தெளிவாக பார்க்கிறது.

காவிரி அதனை ஆறாக பார்ப்பதா? விவசாயத்திற்கு‍ உதவும் நீராக பார்ப்பாதா? அல்லது‍ வேறு‍ எப்படி‍ப் பார்ப்பது? காவிரி அதன் பண்பாடு‍ மற்றும் கலாச்சார மாற்றங்களை எவ்வாறு‍ பார்க்க வேண்டும்? முற்காலந்திலிரு‍ந்து‍ காவிரியில் ஏற்பட்டு‍ வரும் அனைத்து‍ மாற்றங்களு‍ம் கட்டுரையில் உள்ளது‍. எழுத்து நடை, பொருள் பொதிந்து‍ தெளிவாகவும் அனைவருக்கும் எளிதில் புரியும் வகையில் உள்ளது.

காவிரிக் கரையில் நிகழ்ந்த ஓட்டங்கள்‍ எளிதாகப் எழுதப்பட்டுள்ளது‍. மாற்றங்கள் நடந்து‍ கொண்டே தான் இருக்கும். மாற்றம் ஒன்றே மாறாதிருப்பது‍ என்ற மார்க்ஸ் கூற்று‍ நாம் அறிந்தே. காவிரிக் கரையில் நடந்த மாற்றங்களை எவ்வாறு‍ பார்க்கப்பட வேண்டும், மேலும் மாற்றங்களின் காரணிகள் நம் முன் வைக்கப்படுகிறது‍.

நீரின்றி அமையாது‍ உலகு. நீர் இருக்கும் இடங்களில் மக்கள் இருப்பர். ஓடி‍ வரும் நீரில் தங்களுக்கு‍ தேவையான அளவு பயன்படுத்தி ஆற்றி கரையாரங்களை பண்படுத்தி மக்களும் செழிப்புற்று‍ வண்பாடுகளை வளர்த்தனர் என்பது‍ வரலாறு.

எவ்வாறு‍ நாடு‍ என்பது‍ இடப்பரப்பு இல்லை, மக்கள் தான் நாடு‍ என்ற உண்மையின் வழியில் காவிரி என்ற ஆற்றின் கதையை நமக்கு‍ அளிக்கப்படுகிறது‍. யதார்த்த உண்மைகளை மட்டுமே கட்டுரைகள் பேசுகின்றன. பாசாங்கு‍ மற்றும் பழம் பெருமைகளைப் பேசி மெய்யை மறக்க வைக்கும் முயற்சிகளிலிருந்து விலக்கி உண்மையை உணர வைக்கிறது‍ இப் புத்தகம்.

முற்காலங்களில் அந்த அந்தப் பகுதி விவசாயிகளுக்கு‍ நீர்நிலைகளில் உள்ள வண்டல் எடுக்கும் உரிமை இருந்தது‍. இதனால், நீர்நிலைகளும் முறையாகத் தூர் வாரப்பட்டு வந்தன. நிலங்களும் வளமாயின. விவசாயகிளும் வளமாய் இருந்தனர். பாசன அமைப்பு பராமரிப்பு அதிகாரங்களை மக்களிடமிருந்து‍ இருந்து‍ பறித்து‍ அரசு‍ எடுத்து‍ அதிகாரங்களைத் தன் கைக்குக்‍ கொண்டு‍ வந்து‍ மையப்படுத்தியதால் தீமைகள் மட்டுமே விளைந்தது.‍ காவிரி சிக்கல் என்பது‍ வெறும் நீர் உரிமை சிக்கல்கள் மட்டும் அல்ல அவற்றில் மற்றும் பல அடங்கியுள்ளன என்பதைக் கட்டுரை வாயிலாக நாம் தெரிந்து‍ கொள்ளலாம்.

விவசாய வளர்ச்சி என்பது‍ உண்மையில் என்ன என்பதும். வளர்ச்சி என்ற வெற்று‍க் கூச்சல்களிலிருந்து‍ விடுபட்டு‍த் தெளிவை நோக்கி நடப்பதற்குக்‍ கட்டுரைகள் நமக்குப்‍ பெரிதும் உதவும்.

விழாக்கள் என்றாலே மகிழ்ச்சி. காவிரி அங்கு‍ நடைபெறும் விழாக்கள் அந்த பகுதி மக்களுடன் எவ்வாறு‍ கலந்து‍ வந்துள்ளது‍ என்பதும் அந்த மகிழ்ச்சி தரும் முகமலர்ச்‌சி கேமிராவின் முன் சிரிக்கும் பொய் சிரிப்பாக மாறிய விதம் போல பொங்கல் விழாவின் மாற்றங்கள் சொல்லப்பட்ட விதம் தனித்தன்மையானது. அதே சமயத்தில் அந்த உண்மை நமக்குக் கசக்கும் என்பதே உண்மை. பொங்கல் விழா எவ்வாறு‍ அதன் உண்மைத் தன்மை இழந்து‍ வெறும் பார்வையாளர்கள் பார்வைக்காக நடத்தப்படும் மாறுதலுக்கு‍ விளைந்த கதையை நமக்குச்‍ சொல்கிறார்.

காவிரியின் வறட்சிக்கான காரணங்கள், விவசாயிகளின் பிரச்சினைகள் ஆகியவற்றை ஆராய்ந்து‍ வெளிப்படுத்தப்பட்டுளள்ன. அதே பொழுது‍ தற்போது‍ நீர் இல்லா காவிரி எந்த மாற்றங்களைத் தந்துள்ளது‍ என்பதும்‍ பதிவு செய்யப்பட்டு‍‍ படிப்பவர் மனங்களிலும் வேதனையை விளைவித்து‍‍ விடுகிறது‍.

கலாச்சாரச் சந்தை கோயில்களை நுகர்பொருளாக மாற்றியுள்ளது. அறிவியல் அனைத்துக்கும் விடை தராது‍. நீதிமன்ற தீர்ப்புகள் எதனையும் சாதித்து‍ விடப்போவது‍ இல்லை. இது‍ போன்ற உண்மைகளை புத்தகம் வெளிப்படுத்தி காட்டுகிறது.

நெல்லைக்கும் காவிரிக்கும் உள்ள ஒற்றுமைகள், வெற்றிலைக் கலாச்சாரம், காவிரிக் கரையில் பூக்கும் பூக்கள், வயல்களில் மீன்கள் இருந்தமை, காவிரி தந்த கருணாநிதி எனப் பல செய்திகளும் இடம் பெற்றுள்ளன.

பாட மொழி என்ற ஒன்றினை நமக்கு‍ அடையாளம் காட்டி‍ அதன் குறைகளைக் கூறி அதனைக் களைய வழிகளும் சொல்லப்பட்டுள்ளன. பிளாஸ்டிக் வழியாகவும் மாற்றங்களையும் அதனால் விளைந்த தீமைகளை வெளிச்சம் போட்டுக்‍ காண்பிக்கிறார். சாதி மற்றும் அதன் அரசியலினால் இழந்த பன்முகத் தண்மையை நமக்கு‍ அடிக் கோடு‍ இட்டுக் காட்டப்படுகிறது‍.

காவிரி அது‍ ஒரு‍ வரலாறாக மட்டுமே இருந்து‍ விடக் கூடிய அபாயமாக மாறக் கூடிய நாள் வெகு‍ தொலைவில் இல்லை என்பது‍ நமக்கு‍ வேதனையளிக்கக் கூடிய செய்தியாகும்.

பால்ராஜ் கென்னடி எழுதிய உணர்வுகள் சில சித்திரங்களாய்

 

வெளியீடு

கென்னடி மீடியா, சென்னை

செல் : +91 9940 667 881, + 91 9940 350 460

விலை : ரூ 200/-

உணர்வுகளை தன் எழுத்துகள் வழியாக நம் கண் முன்னே அழகாய் படம் பிடித்துக் காட்டி விடுகிறார். கதையாசிரியர் ஒளிப்பதிவாளர் என்ற முத்திரையை ஒவ்வொரு கதைகளிலுமே பதித்து விடுகிறார். கதையுடன் நாமும் சேர்ந்து பயணிக்கும் உணர்வினை நமக்குத் தந்து விடுகிறார்.

கதைகளை தொகுப்பாகக் கொண்டு வரும்போது ஒரே மாதிரியான நிகழ்வுகள் வரும் கதைகளைத் தவிர்த்திருக்கலாம். மேலும் கதையாக்கத்திலும் கூடுதல் கவனம் செலுத்தி இருக்கலாம்.